Σ'αυτό το post λέω να μιμηθώ τη στήλη της συντάκτριας της Athens Voice η οποία μπλέκει λίγο προσωπικό δράμα μαζί με τουρισμό στην πόλη, αναφέροντας κάθε φορά στο τέλος τα μέρη στα οποία διαδραματίζονται τα περιγραφόμενα.
Ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα λοιπόν, και αντί να πάρω το δρόμο για τη χλιδάτη παραλιακή τη λεγόμενη και Αθηναϊκή ριβιέρα προτίμησα να περπατήσω στα βήματα των αρχαίων ημών προγόνων. Όμως στην Ελλάδα του σήμερα δε νοείται βόλτα χωρίς καφέ. Και ιδού πώς μπορεί κάποιος να καταλήξει με υπερβολική δόση καφεϊνης ένα Σάββατο στην Αθήνα.
Πρωινό νορμάλ ξύπνημα στις 10 και συνεννόηση με το φίλο Α διαμένοντα στην Αγία Παρασκευή (εξού και το Α), "τελειώνω μια δουλίτσα εδώ γύρω και κατεβαίνω Μοναστηράκι για καφέ". "Λογικά κατά τις 12 θα είμαι εκεί, θα σου κάνω αναπάντητη ξεκινώντας με το μετρό, θέλει 20 λεπτά από Αγία μέχρι Μοναστηράκι".
Λες, ας πιω έναν καφέ με το σπιτονοικοκύρη, έχω και κάμποσα ενοίκια οφειλούμενα, να φύγει και αυτό το "βάρος" από το πορτοφόλι μου. Πρώτος καφές λοιπόν στο ωραιότερο καφέ της γειτονιάς, στον Ακροβάτη στο Μεταξουργείο. Όχι ακριβώς Μεταξουργείο βέβαια, αλλά στα πέριξ. Ωραίος καπουτσίνο, με αφρόγαλα καρδούλα και τιμή που δε θυμάμαι, αλλά νομίζω κάτω από 3 ευρώ. Ατμόσφαιρα γειτονιάς, ετερόκλητος κόσμος, από ηλικιωμένους γείτονες μέχρι νεαρούς ενθουσιώδεις σπουδαστές της παρακείμενης δραματικής σχολής, του γνωστού Ιάσμου. Η ώρα όμως περνάει και το στομάχι αρχίζει να διαμαρτύρεται.
Η αναμενόμενη αναπάντητη άργησε πολύ, και κάπως έτσι καταλήξαμε με το φίλο Α να πίνουμε πρωινό καφεδάκι στις δύο το μεσημέρι. Ξεκινήσαμε αρχικά για πλατεία Αγίας Ειρήνης αλλά μας έκανε κλικ η στοά που οδηγεί στην Ερμού. ZAF το καφέ το οποίο και τιμήσαμε δια της παρουσίας μας. Ωραίο κλίμα, φιλική εξυπηρέτηση, και hot spot η κόκκινη πολυθρόνα στο πατάρι. Τιμή καφέ n/a.
Επειδή όμως το στομάχι από τους πολλούς καπουτσίνους άρχισε να παίζει λύρα, έπρεπε να τσιμπήσουμε κάτι, κοινώς ό,τι βρεθεί μπροστά μας. Για καλή μας τύχη βρεθήκαμε στη γωνία Αιόλου και Ερμού. Αποδείχθηκε καλή επιλογή, εκτός και αν μιλούσε η πείνα.
Όμως φαγητό χωρίς καφεδάκι μετά δε λέει, σωστά; Έτσι και βρέθηκα με το φίλο "Π" (τον εκ Παλλήνης ορμώμενο) να περπατάμε στο Θησείο προς αναζήτηση μιας μη τρέντικιας καφετέριας. Περπατώντας βρεθήκαμε στα Πετράλωνα και συγκεκριμένα στο Μπάμπουρα, ένα υπέροχο μικρό καφέ μπαρ όπου όταν με πρωτοπήγαν μού θύμησε έντονα το στυλ του καφέ "Αλλόκοτο" στην Κομοτηνή, στα πρώτα του βήματα. Ευτυχώς μού το θύμησε και στις τιμές! Σε γενικές γραμμές ήταν το πιο κουλ καφέ της ημέρας. Το καφεδάκι αυτό οδήγησε και στην πρώτη μπύρα για τη μέρα εκείνη, μια υπέροχη ετικέτα ονόματι "Ζέος". Αλλά το κεφάλαιο μπύρα είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.
* Οι φωτογραφίες στο Σύνταγμα από ψηλά είναι από ένα άλλο hot spot από αυτά που κάποιος τα ανεβάζει στο διαδίκτυο και μετά πλακώνουν όλοι, οπότε θα το κρατήσω μυστικό, όχι ότι αν το έγραφα θα γινόταν και τίποτα δηλαδή...
