Για τον καθένα το πρώτο ταξίδι είναι ιδιαίτερο. Είναι η
πρώτη επαφή με το διαφορετικό, όπου όλα μοιάζουν ενδιαφέροντα όσο απλά και αν
είναι. Δεν είναι εύκολο να ταξιδέψεις. Χρειάζεται το κίνητρο, χρειάζεται η
θέληση, χρειάζεται η απόφαση, χρειάζεται -ίσως- και η παρέα.
Όταν οι γονείς σου κατάφεραν να ταξιδέψουν σε εποχές όπως η δεκαετία του 80 τότε δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην το κάνεις. Πάτρα, άνοιξη του 2007. Η ιδέα πέφτει στο τραπέζι, η παρέα μεγάλη και ενθουσιασμένη. "Το καλοκαίρι πάμε interrail!".
Οι μήνες κυλούν και η ιδέα συνεχίζει να συζητιέται όλο και πιο θερμά. Ο αρχικός ενθουσιασμός έρχεται να αντικατασταθεί από ωριμότερη σκέψη και ορθολογιστικούς υπολογισμούς. Ένας ένας οι υποψήφιοι ταξιδιώτες δείχνουν να έχουν ενδοιασμούς. Στη μέση οικονομικά, γάμοι, υποχρεώσεις. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.
Ήταν πλέον αρχή καλοκαιριού και ως συνήθως το σούρουπο μετά το μπάνιο στη θάλασσα μαζευόμασταν για σουβλάκια στην Τριών Ναυάρχων. Και ενώ κάπου μεταξύ κρασιού και σουβλακίου βλέπω την προσηλυτιστική μου προσπάθεια να αποβαίνει άκαρπη, κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει ο Βασίλης, "θα πάμε".
Έτσι και έγινε. Μετά από σύντομη αναζήτηση σχετικά με τα πακέτα του interrail και τις διαδρομές καταστρώσαμε το πολύ γενικό μας πλάνο. Πάτρα, Ιταλία, Παρίσι, Ισπανία και βλέπουμε. Διαμονή, βλέπουμε, φαγητό, βλέπουμε. Το μόνο δεδομένο ήταν η αναχώρηση και η επιστροφή. Ήταν Παρασκευή και 13 Ιουλίου του 2007 η μέρα που ξεκινούσαμε. Όχι και ο καλύτερος οιωνός για ένα τόσο καλά προετοιμασμένο ταξίδι!
Το πλοίο σάλπαρε στις οκτώ το απόγευμα με προορισμό την Ανκόνα. Δεκατρείς μέρες κύλησαν, άλλες αργά και άλλες γρήγορα. Άπειρα σιδηροδρομικά χιλιόμετρα, ατελείωτο περπάτημα σε κάθε στάση. Αναζητήσεις hostel, ιστορικών μνημείων, φαγητού. Όλα με μια κάμερα στο χέρι και ένα σακίδιο στην πλάτη, ενώ τα πρώτα φωτογραφικά βήματα συμπίπτουν με τα πρώτα ταξιδιωτικά.
Περάσαμε από αμφιβόλου υγιεινής καταλύματα, από παγκάκια, από δρόμους και στενάκια, συνομιλήσαμε με κόσμο και κοσμάκη, φάγαμε «διεθνή κουζίνα», ήπιαμε πολλά λίτρα νερό και αυτό που μένει μαζί με την εμπειρία είναι αυτές οι φωτογραφίες. Φωτογραφίες οι οποίες έγιναν -αισίως- η αρχή μιας συνέχειας άλλων ταξιδιών.
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP, Οκτώβριος 2013
Όταν οι γονείς σου κατάφεραν να ταξιδέψουν σε εποχές όπως η δεκαετία του 80 τότε δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην το κάνεις. Πάτρα, άνοιξη του 2007. Η ιδέα πέφτει στο τραπέζι, η παρέα μεγάλη και ενθουσιασμένη. "Το καλοκαίρι πάμε interrail!".
Οι μήνες κυλούν και η ιδέα συνεχίζει να συζητιέται όλο και πιο θερμά. Ο αρχικός ενθουσιασμός έρχεται να αντικατασταθεί από ωριμότερη σκέψη και ορθολογιστικούς υπολογισμούς. Ένας ένας οι υποψήφιοι ταξιδιώτες δείχνουν να έχουν ενδοιασμούς. Στη μέση οικονομικά, γάμοι, υποχρεώσεις. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.
Ήταν πλέον αρχή καλοκαιριού και ως συνήθως το σούρουπο μετά το μπάνιο στη θάλασσα μαζευόμασταν για σουβλάκια στην Τριών Ναυάρχων. Και ενώ κάπου μεταξύ κρασιού και σουβλακίου βλέπω την προσηλυτιστική μου προσπάθεια να αποβαίνει άκαρπη, κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει ο Βασίλης, "θα πάμε".
Έτσι και έγινε. Μετά από σύντομη αναζήτηση σχετικά με τα πακέτα του interrail και τις διαδρομές καταστρώσαμε το πολύ γενικό μας πλάνο. Πάτρα, Ιταλία, Παρίσι, Ισπανία και βλέπουμε. Διαμονή, βλέπουμε, φαγητό, βλέπουμε. Το μόνο δεδομένο ήταν η αναχώρηση και η επιστροφή. Ήταν Παρασκευή και 13 Ιουλίου του 2007 η μέρα που ξεκινούσαμε. Όχι και ο καλύτερος οιωνός για ένα τόσο καλά προετοιμασμένο ταξίδι!
Το πλοίο σάλπαρε στις οκτώ το απόγευμα με προορισμό την Ανκόνα. Δεκατρείς μέρες κύλησαν, άλλες αργά και άλλες γρήγορα. Άπειρα σιδηροδρομικά χιλιόμετρα, ατελείωτο περπάτημα σε κάθε στάση. Αναζητήσεις hostel, ιστορικών μνημείων, φαγητού. Όλα με μια κάμερα στο χέρι και ένα σακίδιο στην πλάτη, ενώ τα πρώτα φωτογραφικά βήματα συμπίπτουν με τα πρώτα ταξιδιωτικά.
Περάσαμε από αμφιβόλου υγιεινής καταλύματα, από παγκάκια, από δρόμους και στενάκια, συνομιλήσαμε με κόσμο και κοσμάκη, φάγαμε «διεθνή κουζίνα», ήπιαμε πολλά λίτρα νερό και αυτό που μένει μαζί με την εμπειρία είναι αυτές οι φωτογραφίες. Φωτογραφίες οι οποίες έγιναν -αισίως- η αρχή μιας συνέχειας άλλων ταξιδιών.
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP, Οκτώβριος 2013
