Τα τελευταία χρόνια είμαι υπέρ των μη τουριστικών προορισμών. Και αυτό όχι τυχαία. Κάνοντας τη σύγκριση μεταξύ ταξιδιών σε γνωστούς προορισμούς και ταξιδιών σε προορισμούς "εναλλακτικούς" η ζυγαριά γέρνει πάντοτε υπέρ των δεύτερων. Με όλα τα παραπάνω κατά νου δύσκολα θα ξεκινούσα για ταξίδι στο Λονδίνο. Η αφορμή όμως δόθηκε, και ήταν σημαντική. Θα αφήσουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια;
Πετάξαμε με το ακριβότερο εισιτήριο (κι ας το κλείσαμε μήνες πριν) και την πιο ΚΤΕΛ αεροπορική εταιρεία (ναι ναι, ryanair!). Όλα καλά όμως. Το εντυπωσιακό ήταν στην άφιξη, όπου έπρεπε να περιμένουμε περίπου μία ώρα στην ουρά (όσοι δεν είχαμε διαβατήριο αλλά απλή ταυτότητα), ώστε να γίνει ο έλεγχος και να περάσουμε το... "σύνορο" για Ηνωμένο Βασίλειο!
Σκέφτομαι την ευχάριστη αυτή ώρα που περάσαμε και ο νους μου πάει στην αντίστοιχη φάση της επιστροφής, όπου πήγα να ανταλλάξω με ευρώ τις λίρες που είχα πάνω μου και έπαθα πλάκα όταν διαπίστωσα ότι στο αεροδρόμιο η αναλογία ήταν σχεδόν 1 προς 1 και όχι μόνο αυτό, είχε και μια έξτρα χρέωση! Το σύνολο των δύο εμπειριών μου έδωσε την εντύπωση ενός κράτους που κάνει τα πάντα να μοιάζουν δύσκολα για τον επισκέπτη, ενός κράτους υπερόπτη.
Αφού περάσαμε το "σύνορο" πήραμε το λεωφορείο για Liverpool street. Η ηρεμία στον τόνο της φωνής του οδηγού που μας καλωσόρισε έδωσε άλλο επίπεδο στη διαδρομή. Η επόμενη έντονη εντύπωση είναι από το δίκτυο του μετρό. Ένα δίκτυο πολυδαίδαλο, εξυπηρετικό και με πολύ πολύ κόσμο. Πρώτη φορά μου τυχαίνει να γεμίζει και να αδειάζει ο συρμός τρείς φορές σε διαδρομή μιάς κατεύθυνσης. Εκεί συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για μεγαλούπολη. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Και τι κόσμος, ποιος ξέρει; Είχα ακούσει κάποτε για μια ιστορία ενός Έλληνα φωτογράφου που αντιμετώπισε πρόβλημα στην φωτογραφίζοντας ένα παιδάκι στο μετρό. Η μητέρα του παιδιού τον είχε καταγγείλει και κατέληξε να έχει τραβήγματα με το νόμο. Εγώ αντιθέτως έπεσα σε τύπο που αγαπούσε το φακό!
Αυτή ήταν και η πρώτη μου ημέρα στο Λονδίνο. Για τις επόμενες δε θα αναφέρω πολλά, παρά μόνο θα παραθέσω τις φωτογραφίες.
Αυτό που μου άρεσε στο Λονδίνο είναι ο ευγενικός κόσμος που συνάντησα, οι ωραίες γειτονιές που περπάτησα, τα ενδιαφέροντα καταστήματα, η πρωινή κυριακάτικη βόλτα στο Hyde Park, και ίσως το ωραιότερο στιγμιότυπο ήταν όταν πήγα να πάρω πρωινό από το μπακάλικο της γειτονιάς και μπήκε ένας κύριος ζητώντας τον Guardian.
Αυτό που δε μου άρεσε είναι φυσικά το υπερβολικό κόστος στα πάντα, το άθλιο φαγητό (εξαιρουμένων των γκουρμεδιών), οι λίγες ημέρες διαμονής, και πάνω από όλα το aircondition στο αεροδρόμιο με θερμοκρασία 16 βαθμούς μήνα Ιούλιο! Ακόμη το σκέφτομαι και κρυώνω.
