Interrail

Για τον καθένα το πρώτο ταξίδι είναι ιδιαίτερο. Είναι η πρώτη επαφή με το διαφορετικό, όπου όλα μοιάζουν ενδιαφέροντα όσο απλά και αν είναι. Δεν είναι εύκολο να ταξιδέψεις. Χρειάζεται το κίνητρο, χρειάζεται η θέληση, χρειάζεται η απόφαση, χρειάζεται -ίσως- και η παρέα.
Όταν οι γονείς σου κατάφεραν να ταξιδέψουν σε εποχές όπως η δεκαετία του 80 τότε δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην το κάνεις. Πάτρα, άνοιξη του 2007. Η ιδέα πέφτει στο τραπέζι, η παρέα μεγάλη και ενθουσιασμένη. "Το καλοκαίρι πάμε interrail!".
Οι μήνες κυλούν και η ιδέα συνεχίζει να συζητιέται όλο και πιο θερμά.  Ο αρχικός ενθουσιασμός έρχεται να αντικατασταθεί από ωριμότερη σκέψη και ορθολογιστικούς υπολογισμούς. Ένας ένας οι υποψήφιοι ταξιδιώτες δείχνουν να έχουν ενδοιασμούς. Στη μέση οικονομικά, γάμοι, υποχρεώσεις. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.
Ήταν πλέον αρχή καλοκαιριού και ως συνήθως το σούρουπο μετά το μπάνιο στη θάλασσα μαζευόμασταν για σουβλάκια στην Τριών Ναυάρχων. Και ενώ κάπου μεταξύ κρασιού και σουβλακίου βλέπω την προσηλυτιστική μου προσπάθεια να αποβαίνει άκαρπη, κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει ο Βασίλης, "θα πάμε".
Έτσι και έγινε. Μετά από σύντομη αναζήτηση σχετικά με τα πακέτα του interrail και τις διαδρομές καταστρώσαμε το πολύ γενικό μας πλάνο. Πάτρα, Ιταλία, Παρίσι, Ισπανία και βλέπουμε. Διαμονή, βλέπουμε, φαγητό, βλέπουμε. Το μόνο δεδομένο ήταν η αναχώρηση και η επιστροφή. Ήταν Παρασκευή και 13 Ιουλίου του 2007 η μέρα που ξεκινούσαμε. Όχι και ο καλύτερος οιωνός για ένα τόσο καλά προετοιμασμένο ταξίδι! 
Το πλοίο σάλπαρε στις οκτώ το απόγευμα με προορισμό την Ανκόνα. Δεκατρείς μέρες κύλησαν, άλλες αργά και άλλες γρήγορα. Άπειρα σιδηροδρομικά χιλιόμετρα, ατελείωτο περπάτημα σε κάθε στάση. Αναζητήσεις hostel, ιστορικών μνημείων, φαγητού. Όλα με μια κάμερα στο χέρι και ένα σακίδιο στην πλάτη, ενώ τα πρώτα φωτογραφικά βήματα συμπίπτουν με τα πρώτα ταξιδιωτικά.
Περάσαμε από αμφιβόλου υγιεινής καταλύματα, από παγκάκια, από δρόμους και στενάκια, συνομιλήσαμε με κόσμο και κοσμάκη, φάγαμε «διεθνή κουζίνα», ήπιαμε πολλά λίτρα νερό και αυτό που μένει μαζί με την εμπειρία είναι αυτές οι φωτογραφίες. Φωτογραφίες οι οποίες έγιναν -αισίως- η αρχή μιας συνέχειας άλλων ταξιδιών.

*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP, Οκτώβριος 2013

Αθήνα, μια βόλτα από καφέ σε καφέ.

 Ένα από τα αγαπημένα μου σπορ στην Αθήνα είναι η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ειδικά τις ηλιόλουστες φθινοπωρινές ή ανοιξιάτικες μέρες.
Σ'αυτό το post λέω να μιμηθώ τη στήλη της συντάκτριας της Athens Voice η οποία μπλέκει λίγο προσωπικό δράμα μαζί με τουρισμό στην πόλη, αναφέροντας κάθε φορά στο τέλος τα μέρη στα οποία διαδραματίζονται τα περιγραφόμενα.

Ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα λοιπόν, και αντί να πάρω το δρόμο για τη χλιδάτη παραλιακή τη λεγόμενη και Αθηναϊκή ριβιέρα προτίμησα να περπατήσω στα βήματα των αρχαίων ημών προγόνων. Όμως στην Ελλάδα του σήμερα δε νοείται βόλτα χωρίς καφέ. Και ιδού πώς μπορεί κάποιος να καταλήξει με υπερβολική δόση καφεϊνης ένα Σάββατο στην Αθήνα.
Πρωινό νορμάλ ξύπνημα στις 10 και συνεννόηση με το φίλο Α διαμένοντα στην Αγία Παρασκευή (εξού και το Α), "τελειώνω μια δουλίτσα εδώ γύρω και κατεβαίνω Μοναστηράκι για καφέ". "Λογικά κατά τις 12 θα είμαι εκεί, θα σου κάνω αναπάντητη ξεκινώντας με το μετρό, θέλει 20 λεπτά από Αγία μέχρι Μοναστηράκι".
Λες, ας πιω έναν καφέ με το σπιτονοικοκύρη, έχω και κάμποσα ενοίκια οφειλούμενα, να φύγει και αυτό το "βάρος" από το πορτοφόλι μου. Πρώτος καφές λοιπόν στο ωραιότερο καφέ της γειτονιάς, στον Ακροβάτη στο Μεταξουργείο. Όχι ακριβώς Μεταξουργείο βέβαια, αλλά στα πέριξ. Ωραίος καπουτσίνο, με αφρόγαλα καρδούλα και τιμή που δε θυμάμαι, αλλά νομίζω κάτω από 3 ευρώ. Ατμόσφαιρα γειτονιάς, ετερόκλητος κόσμος, από ηλικιωμένους γείτονες μέχρι νεαρούς ενθουσιώδεις σπουδαστές της παρακείμενης δραματικής σχολής, του γνωστού Ιάσμου. Η ώρα όμως περνάει και το στομάχι αρχίζει να διαμαρτύρεται.
Η αναμενόμενη αναπάντητη άργησε πολύ, και κάπως έτσι καταλήξαμε με το φίλο Α να πίνουμε πρωινό καφεδάκι στις δύο το μεσημέρι. Ξεκινήσαμε αρχικά για πλατεία Αγίας Ειρήνης αλλά μας έκανε κλικ η στοά που οδηγεί στην Ερμού. ZAF το καφέ το οποίο και τιμήσαμε δια της παρουσίας μας. Ωραίο κλίμα, φιλική εξυπηρέτηση, και hot spot η κόκκινη πολυθρόνα στο πατάρι. Τιμή καφέ n/a.
Επειδή όμως το στομάχι από τους πολλούς καπουτσίνους άρχισε να παίζει λύρα, έπρεπε να τσιμπήσουμε κάτι, κοινώς ό,τι βρεθεί μπροστά μας. Για καλή μας τύχη βρεθήκαμε στη γωνία Αιόλου και Ερμού. Αποδείχθηκε καλή επιλογή, εκτός και αν μιλούσε η πείνα.
Όμως φαγητό χωρίς καφεδάκι μετά δε λέει, σωστά; Έτσι και βρέθηκα με το φίλο "Π" (τον εκ Παλλήνης ορμώμενο) να περπατάμε στο Θησείο προς αναζήτηση μιας μη τρέντικιας καφετέριας. Περπατώντας βρεθήκαμε στα Πετράλωνα και συγκεκριμένα στο Μπάμπουρα, ένα υπέροχο μικρό καφέ μπαρ όπου όταν με πρωτοπήγαν μού θύμησε έντονα το στυλ του καφέ "Αλλόκοτο" στην Κομοτηνή, στα πρώτα του βήματα. Ευτυχώς μού το θύμησε και στις τιμές! Σε γενικές γραμμές ήταν το πιο κουλ καφέ της ημέρας. Το καφεδάκι αυτό οδήγησε και στην πρώτη μπύρα για τη μέρα εκείνη, μια υπέροχη ετικέτα ονόματι "Ζέος". Αλλά το κεφάλαιο μπύρα είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.

* Οι φωτογραφίες στο Σύνταγμα από ψηλά είναι από ένα άλλο hot spot από αυτά που κάποιος τα ανεβάζει στο διαδίκτυο και μετά πλακώνουν όλοι, οπότε θα το κρατήσω μυστικό, όχι ότι αν το έγραφα θα γινόταν και τίποτα δηλαδή...

Γεφύρι ποταμού Κομψάτου. [τοποθεσίες]

Είχα καιρό να μείνω μια ολόκληρη ημέρα μέσα στο σπίτι. Και μιας και δεν είμαι φαν της τηλεόρασης, ούτε των σειρών, η μέρα κύλησε με εφημερίδες βιβλία και μία ταινία. Ότι και να κάνεις όμως ο άνθρωπος έχει από τη φύση του ανάγκη για κοινωνικοποίηση, ή έστω για επαφή με τον έξω κόσμο ή τη φύση. Μετά την ημέρα αυτή σκέφτηκα πόσος κόσμος μπορεί να βρίσκεται στην ίδια φάση με μένα, όμως όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη για χρήματα, ή από την απογοήτευσή του από τη ζωή και την έλλειψη ελπίδας και προοπτικής. Και πόσο χειρότερα να είναι τα πράγματα στις μεγαλουπόλεις... 

Εκμεταλλευόμενος την παρουσία μου στην Κομοτηνή λοιπόν, και παρά τον έτοιμο να κατεβάσει ό,τι έχει και δεν έχει ουρανό, βγήκα έξω. Προορισμός το γεφύρι του ποταμού Κομψάτου, περίπου είκοσι λεπτά δρόμος από Κομοτηνή προς Ίασμο από τον παλιό δρόμο. Λίγο πρίν τον Ίασμο, και αμέσως μετά τον Πολύανθο υπάρχει μια πινακίδα που οδηγεί στη "Βυζαντινή γέφυρα". 

Παρκάρωντας δίπλα σε μια άλλη παλιά γέφυρα βρήκα δύο μηχανάκια. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η παρουσία τρίτων θα μου χαλούσε τη φωτογράφιση. Γρήγορα γρήγορα ανηφόρισα το χωματόδρομο και σε πέντε λεπτά έβλεπα μπροστά μου το όμορφο αυτό κατασκεύασμα. Κάτω από τις δυό καμάρες ήταν μια τσακαλοπαρέα - τα παιδιά με τα μηχανάκια - που μόλις με είδαν μού ζήτησαν να τους φωτογραφίσω. Μετά χαράς λοιπόν τους συμπεριέλαβα στις φωτογραφίες μου και ελπίζω κάποια στιγμή να τις δουν από τη σελίδα αυτή.

Πλησιάζοντας πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν τέσσερα παλικάρια 18 - 20 χρονών από τον Πολύανθο, ο ένας μάλιστα ήδη πατέρας! Είχαν πάει να πιούνε το σπαστό Giorgino καφεδάκι τους εκεί, ωραίοι! Στην κουβέντα που κάναμε μού θύμησαν τα παιδιά από το δικό μου χωριό. Παιδιά που έχουν μια τελείως διαφορετική νοοτροπία και πορεία από τα παιδιά της πόλης. Παιδιά που από νωρίς αφοσιώνονται στη βιοπάλη αφήνοντας πολλές φορές το σχολείο για να ασχοληθούν με τα ζώα ή τα χωράφια. Που συχνά αντί να πάνε στην πόλη για καφέ πετάγονται για βόλτα κάπου στα γύρω βουνά. Που παρ΄όλα αυτά είναι μέσα στα πράγματα και έχουν και facebook! Αυτοί πραγματικά πρέπει να το χαίρονται πιο πολύ από τους χρήστες στις πόλεις!
 
Αναφορικά με τη γέφυρα δεν ξέρω κατά πόσο είναι Βυζαντινή γιατί κάπου διάβασα ότι είναι κατασκευής 17ου - 18ου αιώνα. Η τεχνοτροπία είναι ίδια με τα ηπειρώτικα γεφύρια και μάλλον χτίστηκε από ηπειρώτες χτίστες. Το δυτικό της άκρο είναι γκρεμισμένο επίτηδες γιατί λέγεται πως επέτρεπε τα πρόβατα να περνούν από τη μια πλευρά του ποταμού στην άλλη. Η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας για την κατασκευή της μάλλον οφείλεται στο ότι αποτελεί πέρασμα που εξυπηρετεί την αρχαία εγνατία οδό και εκτός αυτού, παρατηρώντας το ανάγλυφο της τοποθεσίας πρόκειται για το πιο κοντινό τμήμα μεταξύ των δύο ορεινών όγκων. Έτσι ακόμη και η παροχή του νερού αυξηθεί, στο σημείο εκείνο η κοίτη έχει σταθερό πλάτος και ανεβαίνει το ύψος της στάθμης το οποίο θα δυσκολευτεί πολύ να φτάσει τα 12 μέτρα ύψους του μεσαίου τόξου.

Τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί είχαμε μια σχετική κουβέντα με τα παιδιά. Τελικά η παρουσία τους εκεί έδωσε άλλη τροπή στην πορεία της φωτογράφισης, η οποία δυστυχώς κάποια στιγμή διεκόπη γιατί ανοίξαν οι ουρανοί! Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι αφιερωμένες σ'αυτούς.

Η καινούρια - παλιά πολυθρόνα.

Πάνε πάνω από δύο μήνες από την ημέρα που έμαθα ότι το Alter Ego, η καφετέρια στέκι στην Αλεξανδρούπολη, ανακαινίζεται και πουλάει τα παλιά έπιπλα. Το νέο συνέπεσε με την αναζήτηση πολυθρόνας για το σπίτι, όμως μέσα σε δύο μέρες είχαν φύγει όλα!

Μέσα στην απογοήτευσή μου θυμήθηκα ότι εδώ και δύο χρόνια περίπου είχε αντικατασταθεί ένα όμορφο σαλονάκι δίπλα στο μπαρ από ένα μεγάλο τραπέζι, οπότε σκέφτηκα να αναζητήσω την τύχη των δύο πολυθρόνων που αντικατασταθήκαν πολύ πριν την ανακαίνιση. Οι δύο πολυθρόνες τελικά τη γλιτώσαν και περιμέναν το νέο τους ιδιοκτήτη στο υπόγειο ενός υπέροχου αρχιτεκτονικού γραφείου, για το οποίο χρειάζεται ειδικό αφιέρωμα καθώς εντυπωσιάστηκα με την ύπαρξη ενός τέτοιου ιδιαίτερου αρχιτεκτονικά χώρου σε μια επαρχιακή πόλη.Η συνεννόηση τελικά επετεύχθη. Αν και πήγα με προοπτική να φορτώσω και τις δύο γρήγορα τα σχέδια άλλαξαν όταν συνειδητοποίησα ότι και η μία με το ζόρι θα χωρούσε στο αυτοκίνητο. Οπότε προτίμησα τη μπερζέρα από την κλασική καρέκλα με τα ξύλινα χερούλια.

Πρωτοακούγοντας τη λέξη μπερζέρα νόμισα ότι πρόκειται για μάρκα. Τελικά πρόκειται για τύπο πολυθρόνας. Αναζητώντας όμως το τι θα πει "μπερζέρα" χάθηκα γιατί άλλα διάβαζα εδώ και άλλα διάβαζα εκεί. Η μάλλον λάθος εκδοχή του όρου είναι ότι πρόκειται για πολυθρόνα με ψηλή πλάτη και φτερά η οποία κρατάει από την εποχή που τα σπίτια ζεσταινόταν με τζάκι και η παρουσία των φτερών εξυπηρετούσε στον εγκλωβισμό της εκπεμπόμενης θερμότητας. Όμως αναζητώντας τον όρο στα αγγλικά βρήκα ότι αυτό είναι η wing chair. Η μπερζέρα αντίθετα σύμφωνα με τη wikipedia είναι μια πολυθρόνα που κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο σκελετός από βαρύ ξύλο του οποίου το πλαίσιο είναι εκτεθιμένο. 

Αυτά ως εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Σημασία έχει ότι αυτή τη στιγμή γράφω καθισμένος αναπαυτικά στη νέα ζεστή γωνιά του σπιτιού και έχω κάτι να μου θυμίζει τις όμορφες στιγμές που κάποτε περάσαμε στην Αλεξανδρούπολη.

Βιστωνίδα [τοποθεσίες]

Έχω βαρεθεί να γράφω για ομορφιές του τόπου μας σχεδόν σε κάθε post, αλλά ας με αμφισβητήσει κάποιος αφού δει τις εικόνες αυτές! Τη διαδρομή Κομοτηνή Ξάνθη μέσω Φαναρίου την κάνω κατά καιρούς χρόνια τώρα. Αρκετές φορές σταμάτησα για να βγάλω φωτογραφίες στη λιμνοθάλασσα. Όμως η φωτογραφία τοπίου είναι κυρίως θέμα καιρικών συνθηκών και εποχής του χρόνου - ώρας της ημέρας. 

Στο τελευταίο μου πέρασμα, σε μια ημερίσια εξόρμηση με τον Ανδρέα, υπήρξα πιο τυχερός από ποτέ. Όχι μόνο οι παραπάνω παράγοντες, αλλά και οι ίδιοι οι εποχικοί "φιλοξενούμενοι" της περιοχής φρόντισαν ώστε να μας προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα κάνοντας επιδεικτικές πτήσεις γύρω μας. Η φύση στα καλύτερά της!

Σκόπελος [τοποθεσίες]

Και μιας και φαίνεται να χειμώνιασε για τα καλά, τουλάχιστον εδώ στη Βόρεια Ελλάδα, και αφού μας έπιασε και το πρώτο κρύωμα για φέτος, ήρθε η ώρα να κλείσουμε τους φωτογραφικούς λογαριασμούς με το καλοκαίρι που πέρασε με εικόνες από την πανέμορφη Σκόπελο. Τελικά, όπου και να πας στον υπέροχο τόπο μας μόνο ομορφιές θα βρείς.

Τρία sos έχω για τη Σκόπελο. Πρώτο, οπωσδήποτε δοκιμή ντόπιας σκοπελίτικης πίτας (προσωπική επιλογή η κρεμμυδόπιτα) στου "Μιχάλη" κάπου στα στενάκια πάνω από το λιμάνι της χώρας. Καμία σχέση με τις άλλες! Δεύτερο, μια επίσκεψη στην οικία Βακράτσα, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Και τρίτο, ένα δείπνο στον "Φοίνικα" με θέα όλη τη χώρα. Αυτά για του χρόνου, προς το παρόν καλό χειμώνα!