Δύο μέρες είναι αρκετές για να πάρει
κανείς μια γεύση από το μέγεθός της. Δύο μήνες είναι λίγοι για να την
εξερευνήσει από άκρη σ´ άκρη. Δεκαεπτά εκατομμύρια άνθρωποι. Μιάμιση
Ελλάδα. Τρεις φορές η Αθήνα, εβδομήντα φορές η Πάτρα.
Ήταν η πέμπτη μου φορά που την επισκέπτομαι. Κάθε επίσκεψη και πιο ουσιαστική. Την πρώτη φορά ήταν το δέος για τα Βυζαντινά μνημεία και το "πάλι με χρόνια με καιρούς". Τις επόμενες επίκεντρο έγινε το σύγχρονο πρόσωπο αυτής της Μητρόπολης του κόσμου. Με μια κρυφή πικρία να μού ‘ρχεται στη θέα των εγκαταλελειμμένων αρχοντικών. Δεν πάει πολύς καιρός που σ' αυτήν την πόλη η ελίτ μιλούσε (και) ελληνικά.
Εν μέσω παρόμοιων ανάμεικτων σκέψεων ο έλληνας επισκέπτης στο κέντρο θα δει την πιο "ευρωπαϊκή" πλευρά της πόλης. Περπατώντας τη διάσημη οδό Ιστικλάλ προς τη σχολή του Γαλατά θα συναντήσει από παραδοσιακά καφενεία που προσφέρουν τσάι, το εθνικό αφέψημα των Τούρκων στο παραδοσιακό ποτηράκι, μέχρι καλαίσθητα μπιστρό όπως το Arakafe του γνωστού φωτογράφου Αρά Γκιουλέρ.
Στην "ιταλική συνοικία" τα έπιπλα των αντικερί γίνονται αφορμή για ακόμη ένα ταξίδι στο χρόνο. Στη "γαλλική οδό" ο λάτρης της διακόσμησης, των συλλεκτικών αντικειμένων και του ντιζάιν θα έχει την τιμητική του. Μια επίσκεψη στο “Μουσείο της Αθωότητας” είναι επιβεβλημένη για όποιον έχει διαβάσει το ομότιτλο μυθιστόρημα του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ.
Επόμενη στάση στο καφέ της Istanbul modern, του μουσείου σύγχρονης τέχνης της πόλης με θέα το Βόσπορο και αέρα από Tate του Λονδίνου. Γρήγορα έρχεται το δίλημμα. Παλιά Πόλη, Σκεπαστή Αγορά και Αγιά Σοφιά, ή Ορτάκιοϊ για γεμιστή πατάτα και ποτό με θέα την κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους;
Οι επιλογές είναι άπειρες, όπως και τα δρώμενα σ´ αυτήν την πόλη. Μουσικές σκηνές, εκθέσεις, εστιατόρια, χαμάμ, μουσεία, περιηγήσεις, όρεξη για ψάξιμο να υπάρχει. Από τη μία η ευκολία στην πρόσβαση (με καθημερινές πτήσεις και λεωφορεία), τα οικονομικά ξενοδοχεία σε ανακαινισμένα παλιά κτήρια στο κέντρο της πόλης, από την άλλη η γοητεία της τοποθεσίας, των αντιθέσεων, της ιστορίας, τα όσα ακόμη έχω αφήσει ανεξερεύνητα, με κάνουν να θέλω να ξαναπάω, ίσως την Άνοιξη, ιδανική εποχή.
*δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΤRIP, 8/3/2013
